“سه تا سرگرمى براى خودت پيدا كن:

يكيش برات پولساز باشه

يكيش خوش اندام نگهت داره

و يكيش هم خلاقيتت رو پرورش بده.”

گوینده‌ی اين جملات کیست، نمی‌دانم، اما به شدت با او موافقم. در حقیقت معتقدم حالا که زندگیِ دنیا چیزی جز سرگرمی و گذر موقت نیست؛ نباید خیلی آن را جدی گرفت. برعكس، هم‌گام با جلب رضای الهی و تلاش كردن، تا جایی که ممکن است باید از زندگی لذت برد.

سلام گلا *_*

ممنون كه بهم سرزدين و كامنت گذاشتين :)

ببخشيد كه نتونستم جواب بدم، يه مقدار سرم شلوغه، الانم امتحانات ترم شروع شده و قوز بالا قوز!

براتون آرزوي موفقيت دارم، شما هم براي من آرزوي موفقيت بكنيد …خخخ

ايشالا امتحانا تموم بشن، پياماي قشنگتونو منتشر ميكنم وسرحوصله جواب دونه دونه شونو ميدم

دوستون دارم

مراقب خودتون باشيد :)

نه حال و حوصله‌‌ی نوشتن دارم، نه وقتش را ، نه حتی علاقه‌ای كه وادارم كند امروز، فردا چيزی بنويسم كه شايد روزی روزگاری به كار كسی بيايد. اما تمام اينها مانع نمی‌شود تا پشت كامپيوتر ننشينم و حروف كيبورد را نشانه نگيرم بلكه جوابی بدهم به بعضی‌ها كه بقول معروف، معلوم نيست با خودشان چند چندند! بعضی‌هایی كه چنان از عشق به سردارِ شهيد سليماني دم می‌زنند و از ترورش سوزناك می‌گويند كه تو خيال می‌كنی پير و مرادشان سليمانی است و امامِ سليمانی؛ اما خوب كه دقت كنی می‌بينی آن‌طورها هم كه وانمود می‌كنند، نيست. آنها مثل خيلی‌ها در دنيای ما مرده‌پرستند به اين معنا كه برای مثال، سردار سليمانی را عاشقند اما امام و رهبر سليمانی را مشكل‌دار می‌بينند همان امام و رهبری كه خود قاسم سليمانی به تبعيت از او، برای عاقبت به خير شدن، قسم جلاله‌ خورده.

اينها علاوه بر اين، هنرهای ديگری نيز دارند. مثلا حالا كه آمريكا به خاطر بريدنِ نفسِ يك سياهپوست، كوس رسوايی‌اش بدجور به صدا درآمده، به جای يك تحليل درست و منطقی كه از كارشناسی و دغدغه‌مندی‌شان نشأت بگيرد مثل يك بچه‌ی لجوج نبش قبر كرده‌اند و عكس و كيليپ‌هايی را به عنوان برگ رسوايی كشورشان رو كرده‌اند كه بگويند:” آی مردم دنيا! ببينيد و بشنويد وضع مملكت ما با جمهوری اسلامی از غرب وحشی هم بدتر است”

خب، گيريم كه دنيا حرف شما را شنيد و باور كرد، بعدش چه؟!

حالا راستی راستی آيا در مملكت شما صدای هر اعتراضی در نطفه خفه می‌شود؟! پس شما بزرگوارِ معترض كه فراخوانِ شورش هم داده‌ای؛ از كدام سوراخ موش در حال بيانيه صادر كردنی؟!

شما عزيزی كه در ژست اپوزيسيون ظاهر شده‌ای و زمين و زمان را به هم دوخته‌ای و خود را فريب‌خورده‌ی جمهوری اسلامی معرفی كرده‌ای؛ چرا با اولين فراخوانده شدن در فرمانداری شهر جهت ارائه‌ی یک توضيح ساده، گفته‌هايت را انكار كردی در حالی‌که خيلی‌ها شاهدند شما هميشه‌ی خدا، در طول روزِ كاری، در رد نظام جمهوری اسلامی چه نگفته‌ای و چه‌ها نمی‌گويی؟! پيام‌های شما هنوز در گروهِ فلان، به نامِ رئيسِ بَهمان‌محل، در گوشی همسرم موجود است.*

گاهی فكر می‌كنم كاش ما هم نصف شما بی‌انصاف بوديم و البته زيرآب‌زن. تا نفس شما را برای لحظاتی هم شده، واقعا بند می‌آورديم اما افسوس كه ما از جنس شما نيستيم و با وجود تمام مداركی كه عليه شماست، باز هم بنا نداريم دهان باز كنيم و خودمان را در رديف شما قرار دهيم.

بله مرگ بر بريدنِ نفس! مرگ بر دروغ، مرگ بر عقده‌گشایی‌. مرگ بر تمامِ نقدهايی كه از تفكر مسموم و حقارت درون ناشی‌ می‌شود؛ نقدهايی كه تيرهايش ديگران را ناجوانمردانه هدف می‌گيرد. آيا واقعا نظام جمهوری اسلامی با نظام سرمايه‌داری آمريكا در ظلم و حق‌خوری قابل مقايسه است؟ آيا در كشور ما هر روز خانه‌ها بر سر پيرزن‌ها آوار می‌شود و کسی جوابگو نیست؟ آيا در برابر بی‌عدالتی‌ صدای‌ هيچ‌كس بلند نمی‌شود؟! اگر اينطور فكر می‌كنيد بد نيست گوش و چشم‌تان را به پزشک متخصص نشان دهيد يا نه برای مدتی، جهت تمدد اعصاب هم شده مقيم كشورِ جان، آمريكا شويد و از قدم زدن بر فرش قرمزی كه برای‌تان پهن شده، لذت ببريد.

می‌گويند:"نيم‌كيلو باش اما مرد باش!”

حتما واقف هستيد مردی و مردانگی دخلی به سبيل و ريش و پشم و صدای كلفت ندارد بلكه گوهری است كه به ذات جوانمرد و منصف انسان بر می‌گردد؛ چيزی كه اين روزها خيلی‌ها ادعای داشتنش را دارند اما كمتر كسی از لطف وجودش برخوردار است.

*آقاي … رو يكي از مشتريهاي بانك، ازش تو فرمانداري شكايت كرده بود كه خواسته بودنش جهت توضيح.

“مهديه” نامی بود. داشتم صفحه‌اش را بالا پايين می‌كردم كه از لابه لای مطالب زيبا و پرمحتوايش اين عكسنوشته چشمم را گرفت.

زيبا نيست؟!

من كه عاشقش شدم :)

عموما اين‌طور است كه برای تیتر زدن از عناوين بچه‌ها استفاده می‌كنند اما امروز اتفاق جالب و البته نادری افتاده بود. خيلی از مطالب با مصرع‌هايی از اشعار بزرگان تيتر خورده بودند. يكی سعدی، چندتا حافظ و يكی هم عطار نيشابوری.

تا حدودی با اشعار و غزليات زيبای حافظ آشنا هستم اما سعدی و خصوصا عطار، نه! اگرچه احتمالا در مدرسه شعرهايش را خوانده‌ام و به احتمال بيشتر بايد آنقدر خوب خوانده باشم كه شاگرد ممتاز شده‌ام. عجيب است اما چيزی از آن‌ها به ياد ندارم و آن‌ قدر برايم ناآشنایند كه بعد از مراجعه به يكی از غزليات عطار، كلی جا خوردم. چون انتظار داشتم شعر عطار مثل نام باشكوه و دست‌نيافتنی‌اش پر شكوه و پر تكلف باشد اما اين‌طور نبود. اشعار عطار مثل دكان ساده‌‌ی پيرمردِ عطار بود. دكانی پر از ادويه‌جات خوشبو و داروهای گياهیِ معطر، پر از شيشه‌های گلاب ناب، پر از عطر دلپذير هل و زعفران. اشعار عطار، روح‌افزا و دلنواز بودند؛ اشعاری که می‌توانستند آلام انسان خسته‌ی امروزی را تسكين دهند. انسانی كه زندگیِ پر زرق و برق دنيای مدرن، دردها و زخم‌های عميقی به جانش نشانده و آينه‌ی صاف و صافی دلش را غبارآلوده كرده.